Haruki Murakami – Kronika ptaka nakręcacza

Książka ta rozpoczyna cykl: „Książki warte przeczytania”. Będą to książki, które pozwalają zrozumieć otaczający nas świat oraz są bodźcem do zmieniania nas samych. Do niektórych książek trzeba dojrzeć, do innych trzeba swoje w życiu przeżyć, ale zachęcam do przeczytania każdej pozycji, bo życie to ciągła zmiana i nie wiadomo, która książka w przyszłości najbardziej nam się przyda. Autorem pierwszej książki jest Haruki Murakami – jeden z najbardziej cenionych przeze mnie autorów.

Kronika ptaka nakręcacza to książka, która nie tylko dla mnie jest najlepszą powieścią w dorobku Murakamiego. Główny bohater to Toru Okada. Akcja powieści rozpoczyna się w momencie, gdy główny bohater traci pracę, potem ginie mu kot, a następnie odchodzi od niego żona. Obserwujemy jak Toru zmaga się z próbą odnalezienia kota i zrozumienia powodu odejścia żony, ale tak naprawdę obserwujemy jak nasz bohater zmaga się z codziennym życiem. Bardzo dobrze oddany jest nastrój bezradności w życiu oraz przytłoczenia nim. Czytając czujemy się tak samo zmęczeni jak nasz bohater i pragniemy zrobić coś, aby to zmienić. Ale na zmiany niestety trzeba poczekać…

Dla mnie kluczowym motywem tej powieści jest motyw studni. Pokazuje on, że czasami w życiu musimy odpuścić i poczekać na lepsze warunki. To czekanie nie jest tchórzostwem czy lękiem przed zmianami, a cierpliwym pogodzeniem się z faktem, iż na pewne rzeczy musimy w życiu poczekać. Trzeba to zaakceptować i gromadzić siły oraz potrzebne umiejętności, aby w momencie przypływu wody w studni i konieczności z niej wyjścia być gotowym na nowe wyzwania.

Książka jest wielowątkowa oraz bardzo rozbudowane, ale każda postać jest interesująca jak np. Maya Kasahara, która zostaje przyjaciółką Toru Okady czy kobieta-medium Malta Kanō, która jest autorką tej mądrości: ,,Człowiek nie może żyć, nie będąc prawdziwym sobą”. Więc nie zapominajcie, aby być prawdziwym sobą i żyć zgodnie z własnymi wartościami. Nie dajcie się złamać. A nawet jeśli upadniecie, to pamiętajcie, że każdy popełnia błędy. Ważne, aby z nich wyciągnąć wnioski i iść dalej. Jak pisał Goethe: ,,Potykając się można zajść daleko, nie wolno tylko upaść i nie podnieść się.”